برای اولین بار در سال ۱۹۵۲ استفاده از مانور Dix-Hallpike  ( آقای Dix   و Hallpike    همزمان مانور را توصیف نمودند)  برای تشخیص سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی کانال خلفی توضیح داده شد. در این مانور ابتدا بیمار در وسط تخت معاینه نشسته، بطوریکه اگر به وضعیت وضعیت خوابیده به پشت برده شود،‌ سر بیمار از لبه تخت فراتر رود. ابتدا گوش مبتلا بر اساس شرح حال مشخص شده و سپس سر بیمار ۴۵ درجه به طرف گوش مبتلا چرخانده میشود. سپس بیمار را از وضعیت نشسته به وضعیت خوابیده ( وضعیت خوابیده به پشت ) می بریم، بطوریکه سر بیمار از لبه تخت ۳۰ درجه آویزان باشد.

در تمامی مراحل توسط معاینه گر سر بیمار در اختیار کامل است. نیستاگموسی بروز می کند که پریود تاخیر کوتاه (‌۵-۱ ثانیه ) داشته و دوره زمانی معمولاً کمتر از ۳۰ ثانیه دارد.   در بررسی نیستاگموس بیمار مبتلا دو جزء وجود دارد. جزء اول فار تند است که ضربان بطرف بالاست و سپس جزء قویتر چرخشی است که قطب فوقانی چشم بطرف گوش سالم در پایین ضربان می زند و در واقع چرخش درجهت عقربه های ساعت رخ میدهد . پس از رفع نیستاگموس بیمار را به وضعیت نشسته بر می گردانیم . مجدداً با یک تاخیر کوتاه ، نیستاگموس بروز کرده ولی کاملاً بر عکس جهت وضعیت خوابیده است. اگر تست مکرر انجام شود ، خستگی رخ داده و نیستاگموس ضعیف شده و در نهایت بروز نمی کند. بدن بیمار باید کاملا آزاد و حرکات توسط معاینه گر اعمال شود. بیمار در طی فاز نیستاگموس ، از سرگیجه و چرخش محیط شاکی است و حتی حالت تهوع نیز ممکن است رخ دهد . لازم به توضیح است که گوش راست و چپ جداگانه بایستی حتماً بررسی شود تا موارد پنهان کاملاً آشکار شوند( شکل ۵-۹ ).
شکل ۵-۹ : نحوه انجام مانور هال پایک

درمورد سرگیجه خوشخیم در کانال عرضی ، مانور تشخیصی متفاوت است